منّت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت
هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر می آید مفرّح ذات
پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمت شکری واجب
از دست و زبان که برآید
کز عهده شکرش به در آید
سعدی
نظرات شما عزیزان:
:: موضوعات مرتبط: شعر و ادبیات، ،
:: برچسبها: سعدی, شعر, گلستان, حکمت, ادبیات,